Phaedrus 4,19

Canes Legatos Miserunt ad Iouem

(1) Canes legatos olim misere ad Iouem
meliora uitae tempora oratum suae,
ut sese eriperet hominum contumeliis,
furfuribus sibi consparsum quod panem darent
fimoque turpi maxime explerent famem.
(2) Profecti sunt legati non celeri pede;
dum naribus scrutantur escam in stercore,
citati non respondent.

(3) Vix tandem inuenit
eos Mercurius et turbatos adtrahit.
(4) Tum uero uultum magni ut uiderunt Iouis,
totam timentes concacarunt regiam.
(5) Vetat dimitti magnus illos Iuppiter;
propulsi uero fustibus uadunt foras.
....................................
mirari sibi legatos non reuertier;
turpe aestimantes aliquid commissum a suis,
post aliquod tempus alios ascribi iubent.
(6) Rumor cacatus superiores prodidit;
timentes rursus aliquid ne simile accidat,
odore canibus anum, sed multo, replent.
(7) Mandata dant; legati mittuntur; statim
abeunt; rogantes aditum continuo impetrant.
(8) Consedit genitor tum deorum maximus
quassatque fulmen; tremere coepere omnia.
(9) Canes confusi, subitus quod fuerat fragor,
repente, odore mixto cum merdis, cacant.
(10) Di clamant omnes uindicandam iniuriam.
(11) Sic est locutus ante poenam Iuppiter:
"Non est legatos regis non dimittere,
nec est difficile poenas culpae imponere.
(12) Sed hoc feretur pro ludibrio praemium:
non ueto dimitti, uerum cruciari fame,
ne uentrem continere non possint suum.
(13) Illi autem qui miserunt bis tam futtiles
numquam carebunt hominum contumelia."
(14) Ita nunc legatos expectantes posteri,
nouum ut uenire quis uidet culum olfacit.